|
عصمت حضرت محمد صلی الله علیه و اله و سلم
این دوست مسیحی در ادامه نقد ادله عصمت پیامبران نوشته است:
مورد بعدی در مورد خود پیامبر اسلام یعنی حضرت محمد هست:
در آیه 43 سوره توبه خدا در مورد محمد می گوید:
عَفَا اللَّهُ عَنک لِمَ أَذِنت لَهُمْ حَتى یَتَبَینَ لَک الَّذِینَ صدَقُوا وَ تَعْلَمَ الْکَذِبِینَ
خدایت ببخشاید، چرا پیش از آنکه [حال] راستگویان بر تو روشن شود و دروغگویان را بازشناسى، به آنان اجازه دادى؟
می بینی که حتی محمد هم از خطا و اشتباه به دور نبوده است.
پاسخ :
در مورد آیه 43 سوره توبه شایان ذکر است ، از این آیه استفاده مى شود که پیامبر اکرم براى گروهى از منافقان بعد از عذر و بهانه هایشان ، بنا به مصالحى اجازه دادند که در جنگ «تبوک » شرکت نکنند .
خداوند در آیه پیامبر را مورد خطاب قرار مى دهد که چرا اجازه دادى !؟
این خطاب در آیه هیچ گونه تقصیر و گناهى را نسبت به پیامبر ثابت نمى کند; زیرا اجازه پیامبر هیچ گونه مصلحتى را از مسلمانان و دین فوت نکرد چنان که آیات بعدى بر صحت این اجازه مهر تأیید مى زند . در آیه 47 مى خوانیم : «اگر همراه شما (به سوى میدان جهاد) خارج مى شدند چیزى جز اضطراب و تردید به شما نمى افزودند و به سرعت در بین شما به فتنه انگیزى مى پرداختند . . .» .
بنابراین ، خطاب در آیه روح منافق گرى منافقان را با یک بیان لطیف و کنایه آمیز روشن مى کند; با این بیان که اى پیامبر اگر اجازه نمى دادى روح منافق گرى آنان بهتر و زودتر روشن مى شود مثل این که اگر کسى بخواهد به برادرتان ظلم کند و فرد دیگرى مانع شود ، شما بگویید : چرا نگذاشتى ظلم کند تا رسوا شود؟ این نوع خطاب هیچ گونه گناه و فوت مصلحتى را متوجه شخصى نمى کند; بلکه روح منافق گرى منافقان یا ظالمان را آشکار مى کند .
پس می بینیم که این آیه نیز دلالتی بر معصوم نبودن پیامبران از جمله پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و سلم ندارد و ایشان از خطا و اشتباه به دور است.
|
